Er is enige moed voor nodig om anno 1982 een ‘inleiding in de organisatie- agologie’ het licht te doen zien.
Sinds enige jaren roept de term (organisatie-)agoog nogal wat lachlust op, terwijl het idee dat agogen hun beroep uitoefenen op basis van verouderde concepties (nog) tamelijk verbreid is.
De auteurs die in deze inleiding aan het woord zijn, gaan de kritiek op de organisatie-agoog en -agologie niet uit de weg. Integendeel, ik heb de indruk dat de aan den lijve ervaren teleurstellingen met organisatie-agologische theorieën en haar toepassingen voor de schrijvers aansporingen zijn geweest om te gaan werken aan de herziening, bijstelling en/of aanvulling van organisatie-agologische denkkaders.